ΜΝΗΜΗ ΗΡΩΩΝ: 28 ΟΚΤ. 1940 ΝΙΚΗΣΑΝ αλλά ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΑΝ

     Εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940 η καμπάνα της εκκλησίας στη Μεσοχώρα αντήχησε σε όλο το χωριό. Στον Πλάτανο, τα Σπίτια, στον Τούρνο. Το νέο διαδόθηκε γρήγορα από στόμα σε στόμα. Πόλεμος. Επιστράτευση. Μέχρι το απόγευμα νέοι του χωριού ενημερώθηκαν για την υποχρέωση να στρατευτούν παρουσιαζόμενοι στα Τρίκαλα. Κάποιοι νέοι του χωριού υπηρετούσαν ήδη τη θητεία τους και μάλιστα στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Κάποιοι πρόσφατα είχαν απολυθεί των τάξεων του Στρατού και κάποιους τους καλούσε η πατρίδα να την υπερασπιστούν..
  Αποχαιρέτησαν τους δικούς τους, με την ευχή να γυρίσουν νικητές και κατά παρέες πήραν τον [ποδαρό]δρομο για τα Τρίκαλα.
   Πήγαν στο μέτωπο, πολέμησαν γενναία, νίκησαν αλλά κάποιοι από αυτούς δεν γύρισαν.

Το 5ο Σύνταγμα Πεζικού Τρικάλων, στο οποίο εντάχτηκαν όλοι οι Μεσοχωρίτες, “έγραψε” σελίδες δόξας στα βουνά της Αλβανίας, στο υψ. 717, στο 731,  στο υψ. Σέκλο, στο χάνι Μπαλαμπάνι, στην Κλεισούρα. Δέκα παλικάρια της Μεσοχώρας έχασαν τη ζωή του κατά τη διάρκεια του πολέμου. Χρέος μας να τους θυμόμαστε: ΒΛΑΧΟΣ Γεώργιος του Χρήστου, ΚΑΤΣΑΡΟΣ Κων-νος του Δημ., ΚΡΑΛΛΗΣ Γεώργιος του Νικ., Κύρκος Γεώργιος του Βασ., ΚΩΣΤΙΜΠΑΣ Δημήτριος του Σταύρου, ΞΗΝΤΑΡΑΣ  Απόστολος του Λεωνίδα, ΞΗΝΤΑΡΑΣ Χρήστος του Μιχαήλ, ΣΠΥΡΟΥ ή ΜΑΥΡΟΜΥΤΗΣ Ηλίας του Ιωάννη, ΤΣΙΑΝΤΑΣ Ευάγγελος του Κων., και Μπρέλλας  Κων. του Γεωργίου [εκ Ν. Πεύκης].

Το σημερινό μου αφιέρωμα είναι για τους νεκρούς που είχαν αφυπηρετήσει πριν χρόνια και είχαν τις δικές τους πλέον οικογένειες. Και αυτοί ήταν: ο ΚΥΡΚΟΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Βασιλείου, ο ΚΩΣΤΙΜΠΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Σταύρου και ο ΤΣΙΑΝΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ του Κωνσταντίνου.

Α.  Ο ΚΥΡΚΟΣ [ ή Μήτσιος] ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Βασιλείου και της Κρυστάλλως το γένος Σωτ. Μπρέλλα γεννήθηκε στη Βυτσίστα το 1914. Εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της πατρίδας. Ετοιμάστηκε, αποχαιρέτησε τους δικούς του και τον ξεπροβόδησε η σύζυγός του ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ [Πατρούλα την προσφωνούσαν] κρατώντας στην αγκαλιά της τη νεογέννητη, τριών μηνών, κορούλα τους. [ Στο μωρό δόθηκε το όνομα ΒΑΣΙΛΙΚΗ αφού ο πατέρας είχε φύγει για το μέτωπο]. Ένα τελευταίο τρυφερό φιλί στο μωρό, μια ματιά ελπίδας στη γυναίκα του και χάθηκε στο βάθος του δρόμου να προλάβει  τα άλλα παιδιά.  Παρουσιάστηκε στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού Τρικάλων, πολέμησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου και έπεσε μαχόμενος την 13-1-1941 στο  Ύψωμα Σέλκο, βόρεια της Κλεισούρας Αλβανίας. Όταν η είδηση του θανάτου του έφτασε στην οικογένειά του, σκοτείνιασε ο κόσμος γύρω τους. Χάθηκε το στήριγμά τους. Η συζ. του Πάτρα αναζήτησε στήριξη στους δικούς της στο Βόλο. Εκεί μεγάλωσε και η μικρή Βασιλική χωρίς την παρουσία αλλά και χωρίς μνήμες από τον πατέρα της.  Όταν μεγάλωσε ήρθε μερικές φορές στη Μεσοχώρα καλεσμένη από τους  συγγενείς της. Σήμερα [2021] ζει στο Βόλο. Να είναι καλά και περήφανη για τον πατέρα της.

Β.  Ο ΚΩΣΤΙΜΠΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του Σταύρου και της Ευαγγελής γεννήθηκε στη Βυτσίστα το 1908. Γόνος της μεγάλης και παλιάς  γενιάς των Κωστιμπαίων. Στο χωριό ασκούσε το επάγγελμα του ράφτη. Παντρεύτηκε την Παναγιώτα του Φίλιππα και της Βασιλικής Ξηντάρα. Το 1939 η κόρη τους Βασιλική ήρθε να συμπληρώσει την ευτυχία τους. Την οικογενειακή ευτυχία τους όμως ήρθε να ταράξει εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940, η κήρυξη του πολέμου. Ο Δημήτριος επιστρατεύτηκε. Άφησε τη δουλειά του, την οικογένειά του, την κόρη του. Μαζί με άλλους Μεσοχωρίτες παρουσιάστηκε στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού Τρικάλων. Το μέτωπο του πολέμου τους περίμενε. Στη μάχη για την Κατάληψη του Στενωπού της Κλεισούρας στις 6-11/01/1941 ο Δημ. Κωστίμπας πολέμησε γενναία και τραυματίστηκε βαρύτατα. Μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Διακομιδής του ΕΕΣ  Άρτας  όπου και απεβίωσε την 23-1-1941 συνεπεία του σοβαρού τραυματισμού του. Η μικρή Βασιλική μεγάλωσε με τη μητέρα της σε νέα οικογένεια και παντρεύτηκε τον συγχωριανό μας Βασίλειο Γ. Μάστορα δημιουργώντας μια ευτυχισμένη οικογένεια. Η φωτογραφία του πατέρα στο κάδρο  δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πατρική στοργή και φροντίδα, μπορεί όμως να μετριάσει τη λύπη και κάνει την κόρη περήφανη για τον ήρωα πατέρα της.

Γ. Ο ΤΣΙΑΝΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ του Κωνσταντίνου και της Αικατερίνης το γένος Ρομοσιού γεννήθηκε στη Βυτσίστα το 1911. Ασκούσε το επάγγελμα του ξυλουργού. Παντρεύτηκε την Ευτυχία του Γεωργίου Παπαευθυμίου και της Ειρήνης Παπαλάμπρου και στα τέλη του 1939 απέκτησαν την κόρη τους  και το καλοκαίρι του 1940 της έδωσαν το όνομα  Σπυριδούλα και κάνουν όνειρα για τη ζωή.

Όμως το χρέος προς την πατρίδα τον καλεί και μετέχει στους αγώνες του ένδοξου 5ου Συντάγματος ως Δεκανέας του 5ου Λόχου, από τα Τρίκαλα μέχρι τον τελικό σκοπό, τη ΝΙΚΗ. Σε ανάπαυλα των μαχών, ξεκουράζεται αλλά το μυαλό γυρίζει στους δικούς. στον πατέρα του, τη μάνα του, τα αδέλφια του, τη σύζυγό του. Γράφει γράμματα για τον καθένα. Ενδιαφέρεται για όλους. Παραπονιέται που δεν παίρνει απάντησή τους. Το τελευταίο γράμμα στη σύζυγό του Ευτυχία και τα τελευταία του λόγια “Φίλα τη Σπυριδούλα στα μάτια”. Η ΝΙΚΗ ήρθε αλλά ο Ευάγγελος δεν ήταν πια εκεί. Έπεσε μαχόμενος την 9-3-1941 στο ύψωμα 731 ΒΔ της Κλεισούρας  Αλβανίας. Το φιλί του ίδιου στην αγαπημένη του κόρη έμεινε σε εκκρεμότητα μέχρι…….

 Το θλιβερό μαντάτο μαθεύτηκε στο χωριό. Μαντηλοδέθηκε η μάνα, έσφιξε την καρδιά του ο πατέρας. Μαυροφορέθηκε η σύζυγος από τα 25 της χρόνια [μέχρι που έφυγε από τη ζωή] και έκανε σκοπό της ζωής το τελευταίο μήνυμα του συζύγου της΄ να προσέχει τη Σπυριδούλα. Και το έκανε με πάθος και αγάπη. Και η Σπυριδούλα μεγάλωσε και ευτύχησε.

Σήμερα οι κόρες των ηρώων πατεράδων τους ζουν ευτυχισμένες ανάμεσα σε παιδιά και εγγόνια. Όμως μια πίκρα κι ένα γιατί θα το πάρουν μαζί τους.

Χρέος όλων μας να τιμάμε τους νεκρούς μας. “Οι νεκροί μας δεν πεθαίνουν όταν τους θυμόμαστε”.

Καλαντζής Θανάσης
Μεσοχώρα