Η Μεγάλη Παρασκευή της Μεσοχώρας
Συμπληρώνονται φέτος 60 χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα που συνέβη στη μεγάλη ράχη του χωριού το αυτοκινητιστικό δυστύχημα που συγκλόνισε το χωριό και την ευρύτερη περιοχή.
Ήταν η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών όταν το φορτηγό, στρατιωτικού τύπου GMC, του Βασ. Γκάνια, με οδηγό τον ίδιο και βοηθό τον Κων-νο Τσιακοβή ξεκίνησε από την Πύλη, Μεγάλη Τετάρτη, για τη Μεσοχώρα. Λίγος καιρός είχε περάσει αφότου ο δρόμος είχε διανοιγεί μέχρι τη Μεσοχώρα και από εκεί εξυπηρετούνταν τα γύρω χωριά με τους κυρατζήδες της εποχής. [Το πρώτο αυτοκίνητο έφτασε επίσημα στη Μεσοχώρα στις 20-9-1960 – ανεπίσημα από 14-7-1960]
Αρκετοί κάτοικοι της περιοχής είχαν κατέβει στα Τρίκαλα και Πύλη για να ψωνίσουν και ανέβαιναν στα χωριά τους για να περάσουν το Πάσχα. Το φορτηγό ξεκίνησε από την Πύλη την Μ. Τετάρτη με πλήρες φορτίο και με 25 επιβάτες στην καρότσα ανάμεσα στο φορτίο. Το βράδυ της ίδιας μέρας το φορτηγό έφτασε στη Σκοτεινή όπου και διανυκτέρευσε. [Η Σκοτεινή είναι θέση περίπου στη διασταύρωση για Μοσχόφυτο, με μικρό χάνι, λόγω του ότι υπήρξε τερματικός σταθμός του δρόμου πριν συνεχιστεί η διάνοιξη μέχρι τη Μεσοχώρα].
Την επόμενη μέρα, με βροχερό καιρό, ξεκίνησαν για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής. Παλεύοντας με τις λάσπες και τις πέτρες έφτασαν στη μεγάλη ράχη. Εκεί στην προσπάθεια να πάρει την κλειστή στροφή το φορτηγό, κατακρημνίστηκε στο γκρεμό. Κάποιοι νεαροί που στεκόταν όρθιοι στις παραπέτες του φορτηγού αντελήφθησαν τον κίνδυνο και πρόλαβαν και πήδησαν από το αυτοκίνητο. Ένας ισχυρός θόρυβος, με κουρνιαχτό συντάραξε το χωριό. Οι κάτοικοι αντελήφθησαν αμέσως το γεγονός και προσέτρεξαν στην περιοχή. Ο γιατρός του Υγειον. Σταθμού Μεσοχώρας Χρήστος Οικονόμου, οι νοσοκόμες Ελένη Κόκκαλη και Ευαγγελία Λεοντάρη και πολύς κόσμος.
Απολογισμός 12 νεκροί και 8 τραυματίες
ΝΕΚΡΟΙ 12: Κων-νος Χρ. Χονδρός ετών 35, Μαρίκα συζ. Βασ. Χονδρού ετών 33 και τα τέκνα αυτής Γεώργιος ετών 10 και Μάρκος ετών 7, Παντελής Γ. Ντούλας ετών 50, από τη Μεσοχώρα. Ο Γεώργιος Κ. Γεροΐτος ετών 48 από τον Αετό. Η Βασιλική Γρ. Κουρεμέτζα ετών 55, η Άννα συζ. Αλ. Κουρεμέτζα ετών 45, Χρυσούλα Γ. Βλάχου ετών 70 από τη Λαφίνα, ο Ελευθέριος Δημ. Γκιόλας από Τετράκωμο Άρτας, Ελευθέριος Δημ. Γκιόλα από Τετράκωμο Άρτας, η Σοφία Β. Ντίνου από Θεοδώριανα. Ο Ευάγγελος Π. Μπαζάνας.
ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ 8: Ελένη Χρ. Λιάπη, Χρ. Δ. Λιάπης, Γεωργία Χ. Λιάπη από Κορυφή, Γεώργιος Β. Ντίνος από Θεοδώριανα, Κωνσταντία Β. Κράλη από Μεσοχώρα, Αντωνίου αγνώστων στοιχείων, Σοφία Ηλ. Αντωνίου, Ελευθερία Δ. Κουρεμέτζα από Λαφίνα
ΣΩΘΗΚΑΝ: Ο οδηγός Βασίλειος Γκάνιας, ο βοηθός του Τσιακοβής Κων-νος και οι επιβάτες Δημ. Κοτρώνης, Ευάγγελος Κατσαρός, Κων-νος Τσικριμάνης.
Στη Μεσοχώρα έγιναν ταυτόχρονα οι κηδείες του Παντελή Ντούλα, Κων. Χονδρού και της οικογένειας Βασ. Χονδρού τη Μεγάλη Παρασκευή. Το θλιβερό σκηνικό μέσα στην εκκλησία συμπλήρωνε η παρουσία του Επιταφίου. Μεγάλη Παρασκευή μεγάλη θλίψη. Τον επικήδειο [δημοσιεύεται] εκφώνησε ο Πολυχρόνης Στ. Νταλάσης, δάσκαλος στην περιοχή εκείνη την περίοδο.
Διαβάστε αναλυτικά το γεγονός στις εφημερίδες της εποχής που επισυνάπτονται
ΥΓ: Το τραγικό δυστύχημα της Μεσοχώρας δεν είναι το μοναδικό που συνέβη τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια στα κακοτράχαλα βουνά της Ελλάδας με τους υποτυπώδεις και άκρως επικίνδυνους δρόμους.
Παρόμοια δυστυχήματα:
1. Ήταν 22 Δεκεμβρίου 1958 λεωφορείο των ΚΤΕΛ Ιωαννίνων με 22 επιβάτες ξεκίνησε με προορισμό τους Χουλιαράδες. Δεν έφτασε ποτέ. Διαβάστε σχετικά: ΣΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ και ΣΧΕΤΙΚΟ VIDEO
2. 8η Σεπτεμβρίου του 1972, στην τοπική κοινότητα Καλαμαύκας Ιεράπετρας. ΕΔΩ
3. Και ΕΔΩ για τις άγονες γραμμές του ν. Τρικάλων
Ο ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ
Ο δημοδιδάσκαλος Κορυφής κ. Πολυχρόνης Νταλάσης απηύθυνε προς τα θύματα του δυστυχήματος τα ακόλουθα συγκινητικά λόγια:
Σήμερον όλοι θλίβονται
και τα βουνά λυπούνται
Δεν είναι καθόλου ανάρμοστος ο λαϊκός αυτός στίχος και η δική μας πίκρα για τη συμφορά που μας βρήκε. Ημέρα πένθους, πόνου και δακρύων, που στου Χριστού το σταύρωμα και στο δικό μας χαλασμό, ουρανός και γη, κλαριά του λόγγου, ραχούλες και ρεματιές μαζί με τα πουλιά, αντιλαλούν το κλάμμα και το βόγγο της δικής μας πίκρας. Ο θρήνος κι ο οδυρμός, προσφιλείς μας, το βαρύ κι ασήκωτο πένθος μας είναι απερίγραπτα.
Πού είναι η ομορφιά σας, η ζωή σας, το παράστημά σας, η λαλιά σας; Γιατί δεν μας μιλάτε;
Πού είναι τα τραγούδια σου μπάρμπα Παντελή (Ντούλα) το κέφι, η χαρά που σκόρπαγες με το βιολί σου; Αναπαύσου στης ανάπαυσης τον τόπο. Έχεις πίσω τα παιδιά βλαστάρια των σπλάχνων σου που θα σε παρηγορήσουν και στον ουρανό…
Και εσύ Κώστα μας, (Κώστας Χονδρός) μπροστά μας νεκρός, όμορφος, αναπαύσου. Ο Θεός της Αγάπης και της Αναστάσεως θα βοηθήση τα παιδιά σου…
Μαρίκας μας (Μαρίκα Β. Χονδρού) Μάρκο και Γιώργο (τα παιδάκια της) μάνα ευτυχισμένη και χαρούμενη στη ζωή, αγγελούδια που τώρα ¨που ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι¨ σας θέρισε του Χάρου το δρεπάνι. Κοπήκατε σαν λουλούδια, σαν κρίνοι του αγρού και παραδοθήκατε τόσο νωρίς στο μαρασμό.
Τίνος, χρυσοί μας, ακριβοί μας, να πούμε τον καϋμό, καϋμό των προγόνων μας και τον δικό μας καϋμό και πόθο κι όνειρα χιλιάδων ψυχών των βουνών που χρόνια είναι καταδικασμένες στην εγκατάλειψη κι αποκλεισμό και το σημάδι της συμφοράς στίγμα αιώνιο, καθρέπτισμα του πόνου παντοτεινό πρό παντός για το χωριό μας τούτο που στην Ανατολή και γέρμα του ήλιου κάθε ψυχή δική μας και επερχομένων θα βλέπη ολοζώντανη την τραγωδία που σεις προσφιλείς μας πλειότερο τη ζήσατε.
Αγαπημένα παιδάκια μας. Ήσταν μαζί μας, μπροστά μας πριν από λίγες ώρες. Τα χειλάκια σας τραγουδούσαν στον πατέρα και τη μάνα, σαν το τιτίβισμα χελιδονιών, που την Άνοιξη φέρνουν. Τώρα μπροστά μας άμορφα σωματάκια, κομματιασμένα λούλουδα, μάς κάνετε να θρηνούμε απαρηγόρητα…
Από πού ν΄ αρχίσει κανείς; Με ποια λόγια και δύναμη να παρηγορήση για το ανεπάντεχο; Είθε ο Πανάγαθος Θεός ν΄ αναπαύση τις ψυχές σας.
Βασίλη (Χονδρός) δεν μπορούμε να σε παρηγορήσουμε για την συμφορά που μόνο στον πολύαθλο Ιώβ ταίριαζε. Νάσαι βέβαιος ότι οι ψυχές των ζουν αιώνια, ζουν και θα τις ανταμώσουμε. Τα λίγα αυτά λόγια ας είναι και για μικρό μνημόσυνο της απέραντης αγάπης μας προς σας….
Ας είναι ακόμα η ημέρα και το γεγονός κίνητρο για παραδειγματισμό και ξύπνημα των αρμοδίων για το ξεσκλάβωμα όλων μας, όπου είμαστε δω πάνω σαν τους ελεύθερους πολιορκημένους του Μεσολογγιού. Η φωνή και το κλάμμα μας, που το πανελλήνιο συντάραξαν ας μη είναι φωνή βοώσα σε έρημο αλλά ανακατωμένη με της καμπάνας την πένθιμη φωνή ας διαλαλήσουν στα τετραπέρατα της γαλανής Πατρίδας μας το πικρό παράπονο.
Και τώρα δίνοντας σε σας τον τελευταίο ασπασμό, φίλοι και συγγενείς, προσφιλείς μας νύφη με τα αγγελούδια σου, σας προπέμπομε με πόνο στην τελευταία σας κατοικία. Ας είναι αιωνία σας η μνήμη και ελαφρό το χώμα, που θα σας σκεπάση…